początkowo uprawiała reportaż społ., w zbiorze Jaworowe dzieci (wyd. poza cenzurą 1988) przedstawiła losy dzieci osób internowanych w stanie wojennym; rozgłos przyniosły jej reportaże biogr. o W. Gombrowiczu (Jaśnie panicz 1987, wyd. 2 rozsz. 1992), S.I. Witkiewiczu (Mahatma Witkac 1992), J. Kosińskim (Czarny ptasior 1994) i Z. Herbercie (Pan od poezji 2002), w których m.in. konfrontowała autokreacyjne wizerunki pisarzy i otaczającą ich legendę z relacjami świadków i materiałem dokumentalnym (np. nieznaną korespondencją); zbiory portretów pisarzy pol. Wypominki (1996) i Wypominków ciąg dalszy (1999).